Dantzaz konpainiak eta Landarbaso abesbatzak ‘Ubun-Tu’ dantza ikuskizuna aurkeztuko dute larunbat honetan, 19:00etan, Lekuona Fabrikan. Lan honek bi zati ditu: ‘Aire sakona’, Jacek PrzybydeOwicz poloniar konpositorearena, eta ‘Eres’, Martín Inthamoussu uruguaiarrarena. Azken honek azpimarratzen du obra honekin “ni baino lehenago etorri zirenen bitartez nor naizen ulertu” nahi nuen.
– Zertan oinarritu zinen “Zu” egiteko?
– ‘Eres’ sortzerako orduan ni baino lehenago etorri zirenen bitartez nor naizen ulertzeko premia oso pertsonal batetik hasi zen. Nire birraitona-amonek Euskal Herritik Uruguaira emigratu zuten, eta beren ametsak, beldurrak eta kultura eraman zituzten, konturatu gabe, nire bizitza osoan presente egon direnak. Omenaldia egin nahi izan nien, eta, era berean, aztertu nola aldatzen den memoria hori ozeanoak eta belaunaldiak gurutzatzen dituenean. ‘Eres’ gutun intimoa da nire arbasoentzat, baina identitate eta pertenentzia-bilaketa ere bada.
– Zer transmititu nahi duzu lan honekin?
– Oroimenak gorputzera ekartzen dugunean duen boterea partekatu nahi dut. ‘Eres’ ez da soilik migrazioari edo sustraiei buruzko istorio bat, heredatzen dugunari nola aurre egiten diogun ere bada. Batzuetan harrotasunez egiten dugu, beste batzuetan zalantzaz. Publikoak gorputzean bizi ez zituen baina berdin zeharkatzen duten istorioak eramateko sentsazio horrekin konektatzea interesatzen zait.
– Nolakoa izan da Dantzaz konpainiarekin proiektu hau aurrera eramateko egin duzun lana?
– Dantzaz-ekin lan egitea oso aberasgarria izan da. Konpainia gaztea, eskuzabala eta sormen-prozesuak dakarrenari irekia dago. Hasieratik, elkarri errespetua izan genion kontatu nahi genuen historiarekiko eta gorputza artxibo bizia bihurtzeko moduarekiko. Elkarrizketarako, inprobisaziorako, entzuteko… ordu asko partekatu ditugu, eta hori eszenan sentitzen da.
– Zer suposatzen du zuretzat obra hau Musikasten aurkezteak?
– Musikasten ‘Eres’ aurkezteak balio emozional handia du. Dena hasi zen lekura itzultzea da, nolabait. Lan hau Euskal Herrian, nire arbasoen lurraldean, partekatu ahal izateak biziki hunkitzen nau. Berriro irekitzen den zirkulu bat dela sentitzen dut, posible imajinatuko ez nukeen itzulera sinboliko moduko bat.
– Nola animatuko zenuke jendea emanaldi honetara joatera?
– Barrura begiratzeko gonbidapena dela esango nioke jendeari. Ez da dantza lan bat bakarrik, bidaia emozional bat da, non denok elkar ezagutu dezakegun. Denok gatozelako nonbaitetik, denok daramagu barruan herentzian jasotako istorioren bat.