Musikagile eta moldatzaileak Mikel Laboaren lanen jazzerako egokitzapenez osatutako programa ekarriko du Musikastera maiatzaren 25ean
– Nola ikusten duzu jazzaren unea Euskal Herrian?
– Sormenari dagokionez, bai kuantitatiboki, bai kualitatiboki, une ezin hobea da. Musikari oso gazteek eta beteranoek musika-proposamen interesgarriak sortzen jarraitzen dute. Arlo honetan, Musikeneren eragina nabarmendu behar da. Zentro honek 20 urte bete ditu orain, eta jazz sail bat izateak, Euskal Herritik zein beste jatorri askotatik etorritako ikasleekin, Euskal Herriko jazzaren eszena suspertu, aberastu eta berpiztu du. Beste kontu bat da merkatuak musikari horien guztien ekoizpen oparoa eta aberatsa xurgatzeko eta erakusleiho izateko duen gaitasuna, bai eta haientzat modu profesional eta duinean egiteko gaitasuna ere. Alderdi horretan lan asko dago egiteko. Eszenatokiek jasotzen dutena baino askoz gehiago sortzen da. Zalantzarik gabe, ez gara salbuespena, baina bai, munduko kaltetu askoren artean, beren musika erakusteko eta baldintza egokietan egin ahal izateko zailtasun gehien duten kolektiboetako bat gara.
– Erraza izan al da Mikel Laboaren musika jazzera egokitzea?
– Bai, konponketak oso modu natural eta organikoan sortu zaizkit. Jazz musika fusio hutsa da, askotariko sonoritate, kultura eta testuren mistura. Mikelen musika ez da salbuespena, abesti bat musika baten eta mezu baten, dena delakoaren, hegaldi poetikoaren arteko hibridoa da. Jazz musikariek Broadwayko klasikoen inguruan moldatu, bertsionatu eta inprobisatu badute, ez dago arrazoirik gure klasikoetako baten, Laboa kasu honetan, abestiekin gauza bera egin ezin izateko.
– Errepertorioa publikoarengandik hurbil egongo dela uste duzu?
– Hala izango dela uste dut, bai. Kontzertu-programa hiru lerro desberdinetan oinarrituta diseinatu izanak kontzertu atsegin eta askotarikoa aurrez aurre jartzea ekarriko du. Laboaren musika egongo da, baina Mikelekin loturarik ez duen euskal musika herrikoia ere entzuteko aukera egongo da, eta, horren guztiaren erdian, nire konposizio originalak, nire musika-ibilbideko une oso desberdinetakoak. Publikoarekiko konplizitatea beharrezkoa zaigu, ez dago abenturarik hasieratik eskutik heltzen ez badiogu eta kontzertu bakoitzak dakarren bilaketa-jarrerarekin identifika daitezen saiatzen ez bagara.
– Zer esan diezagukezu Iñaki Salvador Trio eta Gonzalo Tejada eta Aitor Bravoren lankidetzari buruz?
– Musikan hasi nintzenetik, etengabe mantendu dut hirukote bat nire proposamenen artean. Proposamen musikal bakoitzaren arabera formatu desberdinak eskaintzen joan naiz, baina beti izan naiz leiala hirukotearekin. Taldetik hainbat musikari igaro dira, eta gaur egun ere konposizioa aldatu egiten da, jorratuko dugun musikaren arabera. Gonzalo Tejadarekin lankidetza duela hamarkada batzuetatik dator, bai hirukotean, bai beste hainbat proiektutan. Hitz egin gabe ulertzen dugu elkar, begirada batekin edo, batzuetan, begirada beharrik gabe. Musikari poliedrikoa da, formazio sendo eta eklektikokoa, eta jazz hitza txiki geratzen da deskribatzeko. Aitorren kasua pertsona gazte iraingarri batena da (lizentzia onartzen bazait, ironiatik eta irribarretik), eta zorionez serio eta heldu batena musikara hurbiltzeko duen moduan. Musikeneko ikasle gisa ezagutu nuen, eta berehala ikastetxe honetako ikasleen taldean sartu zen, nire proiektuetan parte hartzera gonbidatzeko zalantzarik izan ez badut ere. Musikari jarrera konprometitu eta zorrotzarekin heltzen dio, bere apaltasunak handi egiten du eta ikasten ez gelditzeko nahiak eredugarri bihurtzen du.